Ik kom met de fiets aan bij het Sportpaleis waar heel wat volk op de been is. Toch zijn er nog kaartjes te koop blijkbaar. Het management is spaarzaam geweest met pasjes, want zelfs VTM blijkt er minder te hebben dan voorzien. Gelukkig mag ik dankzij Live Nation toch als reporter komen, en de vriendelijke mevrouw aan de kassa laat me nog de keuze tussen een plek op het middenplein of een zitplaats. Ik ga voor het middenplein. Als ik de zaal binnenwandel valt onmiddellijk het op het eerste zicht vrij sobere  podium op, met witte doeken behangen, en met enkele panelen daar tussenin. Tijdens het wachten dikt de massa aan, en raken blijkbaar ook alle zitjes bezet. De heren gaan  te laat beginnen, en dus bestudeer ik het podium nog wat. Dat blijkt bij nader inzien aangekleed te zijn met  zo’n 60 moving heads, nog wat ledtubes en ander fraais.

De heren komen het podium opgewandeld en beginnen direct ‘Had to cry today’ te spelen, waar al gelijk lekker wat  solo in verwerkt wordt. Na het nummer krijgen we van Eric een ‘Good evening’, waarna ze verdergaan met  het programma. Ik heb de indruk dat de drums en de bass wat in de achtergrond verdwijnen bij de sound, maar dat zal wel niet toevallig zijn, en da’s niet zo erg ook. Alhoewel, met een drummer als Steve Gadd …

Steve – Winwood dan weer – gaat voor  ‘After Midnight’ achter het Hammond orgel zitten om deze – met behulp van de backing vocals Michelle John and Sharon White – zwoel vertolkte versie gestalte te geven. De playlist lijkt die van de eerdere Europese shows te zijn , zonder verrassingen. Na ‘Glad volgt er een ‘Thank you’ van Eric. De 14 ledpanelen die tussen de doeken en moving heads in opgehangen zijn, blijken ook als videowall te kunnen functioneren. Steve doet vanop de piano de keys en vocals van ‘Well allright’ en geeft via een kort intermezzo de lead over aan Eric die nog maar eens lekker over de gitaar gaat. Bij ‘Tough Luck Blues’ staat er een lekkere mooie rode achtergrond, iets wat bij bluesoptredens al wel eens meer voorkomt. Hier staan de artiesten echter op de voorgrond nog onder negen witte moving heads, twee volgspots vanuit de stagelights en nog twee van achter in de zaal. Man, hier had ik foto’s kunnen maken… Blues on stage, en blues bij mij dus. Niet lang getreurd, er staan nog nummers op de setlist. Aan het eind van ‘Pearly Queen’ begint het publiek spontaan ritmisch te klappen, en als de laatste noot uitsterft, gaat het geklap over in applaus. Het gaat nog door, al wordt het rustiger en rustiger en begint er hier en daar wat conversatie onder het publiek te ontstaan op het middenplein. Tegen het rustige maar wondermooie ‘Georgia on my mind’ aan hoor ik iemand in het Engels aan enkele jongeren vragen om wat stiller te zijn. Eric is ondertussen al begonnen aan wat een ‘acoustische’ versie van  ‘Driftin’’ moet heten: Eric op een hollowbody. Hij demonstreert er even zijn virtuositeit op de gitaar.

En als je denkt dat het niet meer rustiger kan, beginnen ze met drie op een hollowbody te tokkelen. Drie ja, ook bassist Willie Weeks, die hier in deze set teveel in de schaduw staat wat mij betreft. Er volgt eigenlijk een minisetje semi-acoustisch met daarbij ‘Layla’.  Het publiek begint op deze klassieker ritmisch te klappen en zingt mee, en da’s het enige moment waarop Eric even met een hoofdknik richting publiek de aanzet geeft om op het juiste moment mee verder te zingen.  Naar het einde toe wordt ’Voodoo Chile’ nog electrisch gebracht, en ze  sluiten af met ‘Cocaine’. Na even komen ze terug op voor ‘Dear Mr. Fantasy’, en dan is het afgelopen. Al heeft niet iedereen in de zaal dat door, en wordt er nog wat geroepen en gefloten. Ik weet beter, en ben al op weg naar de uitgang. Oh ja, na Cocaine zei Eric zelfs ‘Thank you very much’. Ik vraag me even af of deze heren, gezien de ontbrekende interactie met het publiek, nu road tired zijn of gewoon een pensioenpotje aan ’t bij elkaar halen zijn. Blijkbaar spelen ze elke keer zo, en ach… het maakt toch niet uit, want wie komt er nu voor de praatjes van deze talenten. Die moeten het publiek niet entertainen, hun muzikale prestaties alleen zijn al meer dan voldoende.

version Français (JP Rock)

Un Sportpaleis en pleine effervescence pour accueillir la date belge de la tournée de Eric Clapton et Stevie Winwood.

On se bouscule dans les snack avoisinants, on tombe sur des têtes connues tous les 10 mètres ( clin d'oeil à la bande de Mc Cartney à Arnhem, si jamais ils lisaient ces lignes..) et on s'avale un godet et un p'tit Bicky Burger pour la route. Sûr que dans l'enceinte il va faire chaud, car le mercure en ce dimanche printanier affiche un bon 20 degrés Celsius.

Pas de première partie. Les hostilités débutent à 20h10, lorsque nos 2 compères montent sur scène accompagnés de 3 musiciens et 2 choristes et entament "Had to cry today".
D'emblée on est stupéfait par le son, plus que correct pour le Sportpaleis et, qui permet de se parler sans devoir gueuler dans l'oreille de son voisin, ce qui est une agréable surprise.
Clapton s'approche du micro et balance un laconique : Good evening ! Ce seront ses seuls mots de la soirée.
L'homme n'a jamais été bavard et finalement ce qu'on lui demande surtout c'est de s'exprimer avec sa Stratocaster. Et bien sûr, sur ce plan là on ne sera pas déçu, car même si par moment la machine tourne parfois en roue libre, on aura droit à quelques chorus d'anthologie dont seul "God" a le secret. La touche divine quoi...

Quant à Stevie Winwood, il est égal à lui même, beaucoup plus souriant que son compère et surtout très admiratif au vu des regards respectueux qu'il lancera à Clapton pendant tout le show.Aussi à l'aise aux claviers qu'à la guitare il se partagera le chant lead en alternance avec Clapton.
Vers la moitié du set il entamera un "Georgia on my Mind" très adapté à son style de voix soul et nous aurons droit à un solo claptonien ( sic !) du plus bel effet.
Chouette version, même si mon grognon de Philou déplorait à ce moment qu'ils n'aient pas plutôt interprété une autre pépite de leur énorme répertoire. Perso ce choix ne m'a pas déplu, étant assez fan de la version de Ray Charles.

Les lumières se tamisent, on sort les grattes acoustiques et voici bientôt une version de 'Layla' absolument magique, qui permet à la foule de constater, si ce n'était pas encore le cas, qu' Eric Clapton est presque plus impressionnant unplugged qu' électrique. Chouettes arrangements vocaux, on boit du petit lait.

Ils ne joueront aucun morceau de Cream, piochant avec bonheur dans les répertoires de Traffic, Derek & the Dominos, Bind Faith, JJ Cale, du Band et de Leroy Carr, avec un petit clin d'oeil à Hendrix.
Le public est conquis et le show se terminera sur l'inévitable "Cocaïne", avant qu'ils nous assènent un "Dear Mr Fantasy" en guise d'au revoir.
On espère un 2e rappel, il n'y en aura pas.

Au final 2h15 de concert, aucune faute de goût, un son excellent, des musiciens grandioses....de la belle ouvrage.
On n'en attendait pas moins de vous Messieurs.., bravo et rendez vous au prochain croisement..

setlist

1. Had to Cry Today
2. Low Down
3. After Midnight
4. Presence of the Lord
5. The Shape I'm In
6. Glad
7. Well All Right
8. Tuff Luck Blues
9. Pearly Queen
10. Forever Man
11. Midland Maniac
12. Going Down
13. Georgia On My Mind
14. Driftin' Blues
15. How Long
16. Layla
17. Can't Find My Way Home
18. Split Decision
19. Voodoo Chile
20. Cocaine
21. 
    
22. Encore:
23. Dear Mr. Fantasy